'k vraag het aan

Is het de nostalgische ondertoon, de herkenbaarheid, de ontspannen 'flow'? Het liedje werkt echt op m'n systeem... maar dan heel erg positief. Het doet me zelfs besluiten om het ogenblik van vertrekken nog drie minuten uit te stellen op het gevaar af te laat op het werk te komen. Een uitbrander van m'n directeur, een verkeerde opmerking van een stressy collega, een beetje 'zinloos geweld', wat verkeersagressie... niets kan mij nog deren na het genieten van de 'fikskes'. Nostalgie is nooit veraf bij mij. De rode lijn tussen 'vroeger was het leuk' en 'vandaag is alles cool' loopt als een rode draad doorheen m'n dagen. Pure nostalgie maakt het leven ondraaglijk. Hoe kan je met een eenzijdig en voortdurend verlangen naar vervlogen tijden genieten van het 'nu'. Drijven op geschommel en getwijfel is m'n dagelijks lot. Nostalgie... of is het de schrik om iets te laten vallen waarvan niet met zekerheid geweten is of het al door iets 'beters' werd vervangen.

Toch zie je het overal opduiken. Vooral in de fotografie heeft men er een broertje aan dood. We missen het krassen van het vinyl in een mp3-tje en proberen met photoshop filmkorrel te toveren uit digitale ruis. In Gent aan de rand van 't Patershol ken ik een winkel waar rollen bloemetjesbehang als zoete broodjes over de toonbank gaan. Het decor van Pauline en Paulette is weer helemaal terug. 'De tijd van de cassetjes'... M'n broer speelde in z'n Fiat Sport nog van die grote dikke muziekcasettes af... onpraktisch en reeds jaren uitgestorven maar de blauwe van de Beatles heeft nooit zo goed geklonken uit een hoedenplank. 'k Vind het doodjammer dat ik die dikke katoenen koerstrui van plume vainquer nergens meer vind. Misschien draagt een negertje in Burkina Fasso nu fier m'n blauwe jersey met het regenboograndje en de grote praktische lendenzakken. Ik kon er wel vier bananen in kwijt. Goed tot aan de Kluisberg. Dat ventje staat nu 'preuts als veertig' aan de kant van een onverharde weg de renners in de ronde van Burkina toe te juichen. Ze razen voorbij en laten 't mannetje in een stofwolk achter. 't Ventje heeft echt geen tijd voor nostalgie. 't Zal iets typisch zijn van onze wereld.

Wij hebben het hier zo goed dat we ons kunnen permitteren om te verlangen naar vroeger.