verguisd... verhuisd?!

'k Pleit schuldig. Te lang afwezig. Had ik wel een afdoende reden?
'k Ben er opnieuw... voor wie me weet te vinden...

http://onderaandedijk.wordpress.com/

zesde zintuig

Ze moet het hebben van de stilte... en van het licht dat af en toe haar donkere ruimte binnenstraalt... en van mijn sporadische bezoekjes. Haar naam ken ik niet. Ze is erg jong. Haar leeftijd is moeilijk te schatten. Slank, te slank... op het randje van wat op een Spaanse catwalk mag defileren. Gewillig, nooit weerbarstig, hoogblond, weeral op het randje van, maar niet goedkoop. Open ogen die precies doorheen me kijken, peilend naar m'n intenties. Ik hou van elke subtiele beweging die ze maakt, van het licht dat in haar haren speelt, de schaduwen op haar gladde wangen, de reflecties op haar lippen en de spiegeltjes in haar ogen. Ik mag alles vragen. Steeds krijg ik een goedmoedig 'ja'. We communiceren zonder woorden, begrijpen elkaar op de frequentie van een zesde zintuig. Experimenteren ligt in ons beider aard. Bij gedimd licht en een zacht muziekje op de achtergrond.
Mijn partner in crime... steeds genietend van de erotische 'klak' van mijn hasselblad.

'k vraag het aan

Is het de nostalgische ondertoon, de herkenbaarheid, de ontspannen 'flow'? Het liedje werkt echt op m'n systeem... maar dan heel erg positief. Het doet me zelfs besluiten om het ogenblik van vertrekken nog drie minuten uit te stellen op het gevaar af te laat op het werk te komen. Een uitbrander van m'n directeur, een verkeerde opmerking van een stressy collega, een beetje 'zinloos geweld', wat verkeersagressie... niets kan mij nog deren na het genieten van de 'fikskes'. Nostalgie is nooit veraf bij mij. De rode lijn tussen 'vroeger was het leuk' en 'vandaag is alles cool' loopt als een rode draad doorheen m'n dagen. Pure nostalgie maakt het leven ondraaglijk. Hoe kan je met een eenzijdig en voortdurend verlangen naar vervlogen tijden genieten van het 'nu'. Drijven op geschommel en getwijfel is m'n dagelijks lot. Nostalgie... of is het de schrik om iets te laten vallen waarvan niet met zekerheid geweten is of het al door iets 'beters' werd vervangen.

Toch zie je het overal opduiken. Vooral in de fotografie heeft men er een broertje aan dood. We missen het krassen van het vinyl in een mp3-tje en proberen met photoshop filmkorrel te toveren uit digitale ruis. In Gent aan de rand van 't Patershol ken ik een winkel waar rollen bloemetjesbehang als zoete broodjes over de toonbank gaan. Het decor van Pauline en Paulette is weer helemaal terug. 'De tijd van de cassetjes'... M'n broer speelde in z'n Fiat Sport nog van die grote dikke muziekcasettes af... onpraktisch en reeds jaren uitgestorven maar de blauwe van de Beatles heeft nooit zo goed geklonken uit een hoedenplank. 'k Vind het doodjammer dat ik die dikke katoenen koerstrui van plume vainquer nergens meer vind. Misschien draagt een negertje in Burkina Fasso nu fier m'n blauwe jersey met het regenboograndje en de grote praktische lendenzakken. Ik kon er wel vier bananen in kwijt. Goed tot aan de Kluisberg. Dat ventje staat nu 'preuts als veertig' aan de kant van een onverharde weg de renners in de ronde van Burkina toe te juichen. Ze razen voorbij en laten 't mannetje in een stofwolk achter. 't Ventje heeft echt geen tijd voor nostalgie. 't Zal iets typisch zijn van onze wereld.

Wij hebben het hier zo goed dat we ons kunnen permitteren om te verlangen naar vroeger.

de wandelaar

'k Las zonet het laatste boek van Adriaan van Dis. Van Dis is een verfijnd mens. Zo herinner ik me de schrijver uit z'n vroegere televisiewerk. Voortdurend op zoek naar meerwaarde. Dit mag blijken uit dit eenvoudig doch meeslepend verhaal.

Een Hollander, mijheer Mulder, leeft als een eenzaat in Parijs op de renten van een onduidelijk verleden. Een uit een brand gevluchte hond rent recht in z'n armen. Het beest zorgt voor een catharsis in het zorgeloze bestaan van de man. Mulder beseft plots dat er nog wat meer is dan het boenen van z'n notelaren salontafel en het te pronk lopen in smetteloze maatpakken. De dagelijkse kommer en kwel van de Parijse daklozen en de vele sanspapiers die z'n wijk kleuren trekken z'n aandacht. Nu lijkt dit een onderwerp waarbij meligheid dreigt achter elke straathoek. Niet echter in de handen van deze getalenteerde en bovendien goed geïnformeerde verteller.

De schrijver troont me zonder weerstand mee doorheen de straten van Parijs, de traphallen van statige herenhuizen, de verpauperde miserie van de woonblokken in de banlieus, de klokkentoren van Père Bruno en monsieur Mgolo. Twee avonden onder de leeslamp op m'n chaiselongue en één namiddag op m'n terras in de zon laten me met een vreselijk gemis achter. Een verlangen naar meer.

Een weekendje Parijs zie ik vreselijk zitten. Doch niet zonder Chips... m'n trouwe compaan.

Hij kan zitten...

Daar zit hij in z'n bench. Het kopje scheef houdend... 'Compassie, please compassie... Je zou het beestje uit liefde wel doodknijpen . Een puppietje... negen weken oud, een Jack Russel Terrorist. Chips is the name, 'white nights' is the game. Een uurtje janken, een uurtje slapen. 't Arme schepsel 's morgens klaarwakker, wij met kleine oogjes proberen te achterhalen hoe je zo'n bolletje energie moet opvoeden. De inderhaast doorgenomen hondenliteratuur op 't net laat ons in verwarring achter. Ons huis ligt vol met kranten. Op handen en voeten kruip ik door onze 'salon' collumns lezend geschaduwd door een naar-hond-ruikend-schepseltje dat ondertussen m'n oren properlikt. Gisteren beleefden baasje en beestje een eerste 'aha-erlebnis'. ZIT, ZIt, Zit, zit... eventjes op dat bekkentje duwen en jezus nog aan toe... 't beestje ging zitten, en dan, belofte maakt schuld, een snoepje. Intelligent, geniaal! Chips toch... jij bent de parel aan de kroon van deze bedreigde stamboom. Mijn dag kan niet meer stuk. Hij kan 'zitten'!

Nu enkel nog die verdachte pasteitjes verzamelen (zijn deze trouwens niet te recycleren), die lekken in ons dak dichten (is dit wel van de regen?) en vooral... positief blijven. We hebben een prijsbeest in huis!

vier dames...

Hopelijk kan dit 'postje' m'n lezers duidelijk maken dat het niet enkel zeezout is dat hier de smaak bepaalt. Gisterenavond vertoefde ik in opdracht van het maandblad 'Exit' in aangenaam gezelschap. Een groepsportret maken van vier getalenteerde en 'niet onaardig' ogende freules uit het Brugse. Lieve, Inge, Hannelore en Christina repeteren voor een gezamenlijk muzikaal project dat binnenkort in première gaat in cultureel centrum Scarpoord in Knokke. De temperamentvolle meiden zijn virtuoos elk in hun eigen vakgebied. Samen zorgen ze straks voor een wonder op de planken. 'k Was blijkbaar de eerste buitenstaander die onder de tip van de sluier mocht gluren.

De luide klik van m'n analoge camera klinkt onrespectvol door de gezangen en geproclameerde teksten heen. Om één foto te nemen die op visueel vlak zou kunnen concurreren met de schoonheid van dit geluid, deze hemelse klanken... jezus... wat een druk heb ik me weer op de schouders gehaald. De ruimte, een neonverlicht turnzaaltje van een dorpsschooltje, is niet bijzonder inspirerend om tot een 'verheven' beeld te komen. Een scheut authentieke cubaanse rum, door Hannelore illegaal het land uitgesmokkeld, geeft mij dat tikkeltje extra moed om tot het orchestreren van m'n 'rembrand' te komen. De nimfen nemen op m'n voorzichtige aanwijzingen hun plaatsen in. Mijn geïmproviseerde, erg amateuristisch lijkende, softbox probeert wat warmte onder de koele neonbuizen te krijgen... en zo'n handflits... altijd een verrassing. Was ik maar een paparazzi van één of andere Vlaamse tabloid dan was één simpele klik voldoende om deze kunstzinnige vierschaar in te blikken. Dan hoefden die ogen niet eens iets te zeggen... laat staan een verhaal over muziek, durf, verlangen, scheppingsdrang en vermogen om schoonheid bijna tastbaar te maken.

natte kusten...

vrijdag 16 februari 2007

Om vier uur, de vakantie begint, schiet ik in actie. De hoeveelheid materiaal voor een klein reisje heb ik vlug bij elkaar gezocht. Eigenlijk zou ik kunnen vertrekken met een tandenborstel en vers ondergoed. (bij wijze van spreken natuurlijk... alles wat ik hieraan toevoeg maakt het leven op zee en in de haven toch stukken aangenamer) In tegenstelling tot vorige jaren doe ik al graag wat toegevingen aan 't comfort. 'k Heb me zo'n warmteblazertje aangeschaft. Vorig jaar kreeg ik zelfs de choco niet uit de pot geschraapt van de kou. Toen was het al april! Oké... nu heeft 'Al Gore' er voor gezorgd dat ons klimaat totaal in de war is (deze namiddag was't zelfs terrasjesweer in Vlaanderen) maar ik ben toch graag op alles voorbereid. Ik bereik zo stilletjesaan de gezegende leeftijd dat ik niet broodnodig met ijspegels aan m'n neus rond de 'Goodwins'wil varen. Deze avond was het in ieder geval gezellig aan boord. Zomerse temperaturen in de 'cabine' en 'Bloody Sunday' op de laptop. Deze laatste film om wat in de Iers-Britse sfeer te komen. Stel je voor dat ik door vermoeidheid overmand 'un pression' vraag in de pub. 'k Herinner mij nog jaren geleden... we hadden de nacht doorgestoken om doodmoe de andere nacht in Cherbourg binnen te varen. 'Welcome in Lymington' zei die garçon in de yachtclub. 't Ergste was dat ik zelfs even twijfelde... de couilloneur!
Morgenvroeg dus om halfzeven uit de kooi en aanzetten naar Ramsgate. 'k Moet eerst nog mazout indoen en m'n Anne 'shipshape' maken.

zaterdag 17 februari 2007



Verdorie, da's vroeg! Om halfzeven loopt m'n wekker af. Graag had ik me nog eens gedraaid in m'n warme 'duvet' maar neen... de dagen zijn kort in februari. Als ik nu niet aanzet moet ik straks weer in 't donker Ramsgate zien te vinden. Nog vlug even langs de fuelponton en 't zeegat uit. Geen spetter wind natuurlijk. Janmaar sputtert vrolijk voorbij de Nieuwpoortbank. De zeilen helpen een beetje. De windrichting draait rond zuid-zuidwest om later zelfs op de neus te gaan woelen. 't Is springtij... nieuwe maan en dat zal dit schippertje geweten hebben. M'n snelheid over de grond komt nooit boven de viereenhalf knopen. Rond de Sandettie-boei wordt m'n eenzaamheid op verrassende wijze doorbroken. 'k Was aan 't lezen maar 't was precies of ik een aanwezigheid voelde... en ja hoor. Daar waren ze weer, niet de vrienden van de 'poëzie' maar die van de 'Anne van Nieuwpoort'... een school (tot nader order noem ik die beesten maar zo...) dolfijnen. Ze zijn met een viertal en zwemmen, dartelen en duiken in sierlijke curven rond de Anne. Nu eens aan stuurboord, dan onder m'n kiel door aan bakboord tegen het zonlicht in. Ik geloof graag dat deze zoogdieren geen ordinaire bruinvissen zijn. Dat heeft elke doorwinterde zeiler in onze contreien al eens mogen meemaken. Ik overtuig mezelf ervan hier iets unieks te beleven. Temeer dat ik geen kompaan heb om m'n emoties mee te delen. Je kan het zien op de beelden. Dit waren kanjers, gemiddeld toch wel anderhalve meter lang. Grijs met opvallend grote witte vlekken. Ze springen niet volledig uit het water zoals hun echte dolfijnebroers. Ze maken eerder mooie curven zodat hun rugvin (een donker kromzwaard) mooi boven de golven uitkomt. Precies of ze de energie niet hebben om er volledig uit te jumpen. 't Is voor hen ook winter hé... maak ik mezelf wijs.

Zoiets moois, dat maakt indruk.'k Probeer het spektakel vast te leggen met de 'movie'-functie van m'n compact-cameraatje. Na een kwartiertje, 'k had m'n motor wat harder gezet (die mannen houden van wat snelheid), hield m'n grijs gezelschap het voor bekeken. Misschien begrepen ze ook dat ik beter m'n aandacht aan de scheepvaart besteedde. 'k Zat immers middenin de verkeersscheidingszone van 't Kanaal (één van de drukste scheepvaartroutes van onze wereldzeëen).

De helft van 'Elementaire deeltjes' van Michel Houellebecq heb ik achter m'n brilglazen als om halfzeven de Goodwin Knoll voor de boeg ligt. De stroming heeft mij gans de dag van links naar rechts gesmeten. Wanneer ga ik nu eindelijk eens de woorden van Jacques Florizoone indachtig zijn. Als je naar Engeland vaart moet je gewoon consequent je koers aanhouden... de stroming duwt je eens naar omhoog en dan weer naar beneden (of omgekeerd). 't Bootje legt de minste mijlen af (over 't water) en je komt automatisch voor Ramsgate... en ik maar compenseren om op de 'romplijn' (de rechte lijn) te blijven. 'k Heb nog maar weinig zoveel mijlen geploegd op dit traject en m'n gevaarde tijd is verre van een 'opsteker' (bijna elf uren) De wind is zo variabel dat de navik een dronken koers vaart. Uiteindelijk zet ik de 'autohelm' weer aan 't werk. In tegenstelling tot mijn andere prestaties zal m'n CO²-uitstoot vandaag alle records gebroken hebben. Als ik echter merk wat er uit de schoorsteen van een middelgrote cargo komt zal mijn rookwalmpje maar dat van een klein 'jointje' zijn. Om half acht lig ik vast in de Royal Harbour van Ramsgate. De touwen liggen nog maar pas rond de klampen als Anne belt. Ja... alles is goed verlopen... en 'k moet maar even naar Londen nu ik toch al zover ben. Een engel toch... die scheepsvrouw van mij!

zondag 18 februari 2007

Lekker lang geslapen. Een koffietje bij 'Nero' (de concurrent van 'Starbucks'), een verkwikkend douchetje in de propere sanitair van de Royal Harbour. (in 't seizoen ziet dat er soms anders uit) Vooral de codes onthouden... daar ben ik net zo bedreven in. Een code voor het toegangshekken, een code voor de sanitaire blok... jezus... 'k zou ze beter meteen op m'n buik laten tatoëren.
In Ramsgate zou je niet eens uit de toon vallen met wat vreemde tatoes op je lijf.
Als er één iets is wat ik niet wil overslaan bij een scheepsbezoek aan Ramsgate is het de prachtige wandeling naar Broadstairs.



Zalig gewoon! Bij hoog water (ja hoor!) loop je beter bovenop de cliffs al was het maar om natte voeten te vermijden. Na de gebruikelijke 'fish'n chips' op de pier van het lieflijke gehuchtje (Charles Dickens was hier ooit nog kind aan huis) en half-a-pint (nooit overdrijven) heeft het water zich kunnen terugtrekken en kan je over het zand de krijttribune van onderuit bewonderen. De meeuwen schreeuwen je als Britse hooligans toe dat je beter hun territorium verlaat. Enkele autochtonen laten hun hond uit en dat is op zich al een vertoning om van te genieten. Bij het vallen van de avond bereik ik terug m'n bootje. 'k Heb er vandaag wat kilometers opzitten. Deze morgen al halft Kent doorgetrokken op zoek naar the railroadstation van Ramsgate. 'You better call a cab sir' kon me niet overtuigen. Nu weet ik tenminste dat m'n trein naar Londen om kwart over acht vertrekt. Op dat uur is het trouwens de helft goedkoper dan dat je vroeger probeert the City, de hoofdstad van the British Empire, te bereiken.
Morgen dus... niet uitslapen.Jezus godgeklaagd... is dit vakantie?!

maandag 19 februari 2007

Om kwart over acht neem ik de trein naar Londen Victoria. Doorheen het raam van mijn boemeltreintje (twee uur en negentien haltes) kijk ik uit op de achtertuintjes van verpauperde arbeiderswoningen. Onder een grijze hemel heeft Zuidoost Engeland weinig vrolijks te bieden. Tuintjes met een verkommerde 'greenhouse' en wat schroot op een hoopje. Bij het binnenrijden van de voorsteden van de City moet ik steeds denken aan 'Coronation Street'. Misschien is het m'n derde dag eenzaamheid (wat een melig woord) die m'n kijk op Engeland te zeer beïnvloedt. Ik herinner me dat ik vroeger gecharmeerd werd door deze rommelige ouwbolligheid.
Victoria Station is een wespennest dat je maar beter vlug kunt achter je laten. Met de districtline ben ik in een wipje op Trafalgar Square. De toeristische gekte lijkt mee te vallen. Ik duik onder in de National Gallery waar ik me nog steeds verheug in een uitgebreide gratis kijkbeurt. Van Gogh, Seurat, Monet, Cézanne, Gaugin... Op m'n vraag of er ook werken hangen van Courbet moet een toezichter het antwoord schuldig blijven. Dit museum is dan ook geen achterzaaltje. Uren kan je hier rondlopen en genieten.
Voor m'n proefwerk kunstgeschiedenis heb ik gekozen voor een vergelijkende bespreking van l'origine du monde naast 'hable con ella' van pedro almodovar en l'autre, een fotoreeks van Luc Delahaye. ( Later schrijf ik hierover nog een stukje.)
In de National Portrait Gallery bezoek ik de tijdelijke tentoonstelling 'Face of fashion'. Een ontnuchterende kijk op het leven van fotomodellen. Vele portretten zijn behoorlijk aangrijpend en wijken af van het glamoureuze beeld dat wij aan deze wereld linken.
Tussen Charingcross en Embankment vind ik mijn middagmaal in een meeneem-sushibar. Het is zacht buiten en 'k geniet van m'n 'bakje' in een park langs de oevers van de Thames. In de zomer spelen ze er toneel of muziek in een openluchttheater. De bureelyuppies komen hier hun fastfood kauwen en verzorgen tussen twee happen hun mobiele relaties.
Het was even zoeken naar Carnabystreet. Bij Picadillycircus loop je een eind Regentstreet in en dan vind je deze hippe buurt op je rechterkant.
Twee voetbaltruitjes voor m'n sterspelers thuis. 't Is moeilijk kiezen tussen de premier league vedetten. Met een simpele vraag kom ik er uit. 'Who's first in the league sir?' 'Manchester... but we're completely sold out.' Ik kom buiten met een lijfje van het nationale team en eentje van Arsenal. Aars-anal, klinkt toch lekker vettig! Een tevreden vader kruipt met pakjes overladen de trein weer op. (twee uur en negentien haltes terug... )

dinsdag 20 februari 2007

I love the smell of British drizzle in the morning... Niet meteen uitnodigend om nog langer in dit wakke oord te blijven. 'k Mag het trouwens niet dromen dat morgen of overmorgen de wind weer aanwakkert en... uit de verkeerde hoek gaat blazen. Ik vul de tank wat bij al ziet het er niet naar uit dat Aeolus het laat afweten vandaag. Een stevige zuiderlijke bries staat op het menu. Tussen twee ferrys door krijg ik toestemming om 't zeegat te kiezen. De Anne glijdt lekker vlot over een rustig zeetje. Visibility moderate to poor... Na een kwartiertje is Ramsgate in mist opgegaan en bevind ik me weer alleen met m'n scheepje op een immense waterplas. Anderhalf uur later moet de motor d'r op. 'k Wordt aan een slakkegangetje door het springtij naar het noorden geduwd en zo de Thames ingezet. Met bestemming Londen is deze navigatie zeer wenselijk. Deze combinatie moet echter naar Nieuwpoort.
Een vlekkeloze doch lawaaierige overtocht brengt me tien uren later tussen de koppen van mijn vertrouwde haven. Een tevreden zwerver is weer thuis.

henrik en nina

Henrik Nor-Hansen is schrijver en dichter. Hij woont in het zuiden van Noorwegen. Daar loopt hij enkele jaren terug Nina Kristin Nilsen op het lijf. Zij komt uit het noorden van het land en werkt als milieu-ingenieur. Beiden vinden dat het leven meer te bieden heeft dan de meesten onder ons ervan verwachten. Henrik koopt een bootje, een contessa 26. Ze geven hun baantjes op. Beiden verkopen gave en goed en wonen 14 maanden aan boord van hun kleine scheepje. Zo verzamelen ze het nodige budget en een beetje 'knowhow' om er enkele jaartjes tussenuit te piepen.Hun verhaal leest als een droom. In het voorjaar van 2005 kiest Bika het ruime sop. Schotland, het Caledonisch kanaal,Aran, de Scilly eilanden. Terwijl ik hun weblog verslind reis ik mee aan boord. Rechtsonder in de hondenkooi. Ja, ik ken dit bootje een beetje. 'k Heb zelf twee jaar gependeld tussen Nieuwpoort en Brugge om van een triestig wrakje een fier vaartuigje te maken.Luna ligt aan m'n voeteneind en zo schuim ik de Golf van Biskaje over. Ja, oké, niet alles is rozegeur en maneschijn, warme zonnegloed, een zee van zilver en dartelende dolfijnen. Zeker niet die keer toen Luna, hun oogappeltje en scheepsmaskotte, overboord valt. Het arme pluizenbolletje verdwijnt miauwend in de zwarte golven. Henrik en Nina zoeken de zee af. Even overwegen ze een punt te zetten achter hun avontuur.Nu, weken later, lees ik dat Bika vertrokken is uit Columbia richting Panama. Straks vaart het koppel doorheen de Golf van Mexico richting oostkust, op naar New York. De grote meren willen ze bezeilen en vervolgens per vrachtwagen Vancouver bereiken. Jezus... wat een leven. 1500 dollar om een jaartje door te komen en verder geen zorgen aan je kop.

aan boord...

De laatste dagen blader ik weer in mijn botenboeken. Koers zuid tot de boter smelt. 'k Val er graag mee in slaap. Henk Bezemer op z'n nieterig waarscheepje naar de Azoren. Jezus... het avontuur lonkt achter de horizon. Daar leeft een mens van op. Weten dat er een mogelijkheid komt om er even tussenuit te knijpen. De ondraaglijke saaiheid van het leven doorbreken en 't water optrekken op weg naar vreemde plaatsen, nieuwe kusten. Mijn kleine lieve contessa rukt al weken aan z'n meertouwen smachtend naar het 'afvaren', het vertrekken, het zachte wiegen of het ruwe beuken van z'n lichtblauwe rompje op de golven. De Noordzee en alles wat er bovenhangt is onvoorspelbaar. Maar misschien ben ik dat ook een beetje... en samen klikt het dan weer. Nog enkele dagen en hopelijk kondigt zwangere Sabine dan het ultieme zeilweer aan. Een hogedrukgebiedje... maar niet te hoog zodat er toch een briesje staat en liefst uit de juiste richting. Veel wil ik niet. Een zuidoostenwindje die me naar Engeland blaast. Een korte 'été indien' in 't putje van onze winter. Vier weesgegroetjes... dat moet te doen zijn. Of nee, maak er acht van, al was het maar om de dolfijnen nog eens terug te zien die me vorig jaar in april gezelschap hielden. Op m'n terugtocht van Ramsgate... opeens waren ze daar, spelend rond de 'Anne van Nieuwpoort' en dan plots verdwenen ze weer in het niets alsof ik dit allemaal gedroomd had.